nΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ
Με λένε Matthews και μένω σε μια περιοχή λίγο πιο έξω από το Λονδίνο. Πριν από δυο χρόνια είχαμε πάει διακοπές με τους γονείς και τα δυο αδέρφια μου και επειδή έγινε κάποιο λάθος με τα δωμάτια που είχαμε κλείσει στο ξενοδοχείο, οι ιδιοκτήτες μας παραχώρησαν ένα παλιό σπίτι για να μείνουμε, στην ίδια τιμή. Αρχικά μας φάνηκε ως μια καλή ευκαιρία, αφού η τιμή ήταν πολύ χαμηλή σε σχέση με το μέγεθος του σπιτιού. Απ΄ό,τι μας είπαν οι ιδιοκτήτες το σπίτι άνηκε σε κάποιον από την οικογένειά τους και αφού πέθανε, το κληρονόμησαν εκείνοι. Μας έκανε εντύπωση ωστόσο γιατί δεν έμεναν οι ίδιοι εκεί και όταν τους ρωτήσαμε δεν μας έδωσαν μια σαφή απάντηση. Το πρώτο βράδυ που μείναμε εκεί, το μόνο που με παραξένεψε ήταν ότι ξαφνικά το δωμάτιο πάγωνε, λες και κάποιος είχε ανοίξει το παράθυρο. Θεώρησα ότι θα έφταιγε το σπίτι που- λογικά- δε θα έπρεπε να έχει καλή μόνωση και δεν έδωσα σημασία. Η μεγάλη τρομάρα όμως με περίμενε το πρωί , όταν βρήκα το παράθυρο και τα παντζούρια ορθάνοιχτα ,ενώ ήμουν σίγουρος ότι το προηγούμενο βράδυ τα είχα κλείσει και τα είχα ασφαλίσει μάλιστα. Οι γονείς μου όταν τους ρώτησα μου είπαν ότι κανένας δεν είχε μπει στο δωμάτιο μου το βράδυ. Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω τη είχε συμβεί και προσπάθησα να ξεχάσω. Μέχρι το επόμενο βράδυ που έγιναν τα ίδια και χειρότερα αφού όχι μόνο είδα το παράθυρο να ανοίγει μόνο του μπροστά στα μάτια μου, αλλά άκουσα και κάτι ψιθύρους που δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω από πού προέρχονταν. Είχα αρχίσει να τρομάζω πραγματικά , οπότε πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο των γονιών μου οι οποίοι ήταν επίσης ξύπνοι και φαίνονταν ανήσυχοι. Τους είπα τι συνέβη και χωρίς να με ρωτήσουν περισσότερες λεπτομέρειες μου ανακοίνωσαν ότι μαζεύουμε τα πράγματά μας και πάμε σε κάποιο ξενοδοχείο επιτόπου. Παρά τις επίμονες προσπάθειές μου να μάθω αν είδαν και εκείνοι κάτι που τους τρόμαξε, δε μου απάντησαν. Τουλάχιστον ξέρω ότι δεν φαντάζομαι πράγματα.
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ!
Το πιο τέλειο πάρτι της χρονιάς έλαβε για μένα ένα άσχημο τέλος:εκεί που περνούσα
τέλεια πήρε η μαμά μου στο κινητό μου για να μου θυμίσει πως η ώρα είχε περάσει
και έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Με βαριά καρδιά αποχαιρέτισα όλους τους φίλους μου
Και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Τώρα είχα αγχωθεί λίγο, γιατί πράγματι είχα
Αργήσει πολύ! Αποφάσισα λοιπόν, χωρίς να το σκεφτώ και πολύ, να κόψω δρόμο και
Να πάω από το πάρκο. Μόνη μου, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, άκουσα πίσω μου
βήματα. Τρόμαξα τόσο πολύ που δεν τόλμησα να γυρίσω να κοιτάξω, απλά άρχισα
να τρέχω σαν τρελή. Σίγουρα κάποιος ήθελε να μου κάνει κακό! Έτρεχα με όλη μου
τη δύναμη και αυτός με ακολουθούσε το ίδιο. Δε ξέρω πως τα κατάφερα και μπήκα
στο σπίτι. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή! Κοίταξα από το παράθυρο, όμως δεν
ήταν κανείς πια εκεί. Από εκείνο το βράδυ δεν πέρασα ξανά από το πάρκο και δεν
πρόκειται να το κάνω ποτέ!
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ
Το καλοκαίρι περνούσα υπέροχα και με την παρέα μου αποφασίσαμε να
περάσουμε ένα βράδυ στην παραλία. Στήσαμε τις σκηνές μας, ανάψαμε φωτιά
και ήταν όλα υπέροχα. τα μεσάνυχτα αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα.
Εκεί που περπατάγαμε, είδαμε την είσοδο ενός νεκροταφείου και χωρίς να
σκεφτούμε και πολύ, μπήκαμε μέσα. Δεν ήταν τόσο τρομερά, όσο έλεγαν οι άλλοι.
Αρχίσαμε να παίζουμε κρυφτό! Εγώ και η Ασπασία κρυφτήκαμε πίσω από ένα
τεράστιο μνήμα. Ξαφνικά η γη κάτω από τα πόδια μας άρχισε να κουνιέται, καπνοί
και σύννεφα εμφανίστηκαν παντού! Μια γυναίκα στεκόταν ξαφνικά μπροστά μας
και ούρλιαζε! όλοι τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε! Τα ουρλιαχτά ακούγονταν
για ώρες! Την άλλη μέρα πήγαμε ξανά στο σημείο εκείνο, δεν υπήρχε πουθενά
νεκροταφείο!!!!!!!!!!!
nΛΑΘΟΣ…..ΤΑΙΝΙΑ
Μετά από μια υπέροχη βόλτα στην αγορά, αποφασίσαμε με την κολλητή μου να πάμε κινηματογράφο. Είχαμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας και έτσι δε διστάσαμε ούτε λεπτό. Στον πρώτο κινηματογράφο που συναντήσαμε –αμέσως μετά την απόφασή μας –μπήκαμε, χωρίς να δούμε καν τι ταινία παίζει. Πήραμε και τα ποπκόρν μας και βολευτήκαμε στις τεράστιες πολυθρόνες. Το μόνο που μας έκανε εντύπωση ήταν πως δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί. Εγώ και η κολλητή μου ήμασταν οι μοναδικοί θεατές! Δεν δώσαμε και πολύ σημασία, εξάλλου ήταν νωρίς το απόγευμα. Ποιος θα πήγαινε τέτοια ώρα στον κινηματογράφο; Αμέσως, χωρίς διαφημίσεις ξεκίνησε η ταινία….μόνο που ήταν διαφορετική από της ταινίες που είχαμε, ή που έχουμε όλοι μας δει. Στην τεράστια οθόνη άρχισαν να εμφανίζονται φωτογραφίες παιδιών που είχαν χαθεί! Ούτε στην εκπομπή ‘φως στο τούνελ‘ να ήμασταν! Κάτω από κάθε φωτογραφία αναφερόταν το όνομα του παιδιού, η ηλικία του και πότε χάθηκε. Περιττό να σας πω, τι πάθαμε! Πήγαμε να σηκωθούμε, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε βήμα. Λες και μία αόρατη δύναμη μας κρατούσε εκεί! Μετά από τεράστια προσπάθεια φτάσαμε στην πόρτα. Γυρίσαμε για άλλη μια φορά στην οθόνη. Τώρα έδειχνε την δική μου φωτογραφία και αυτή της κολλητής μου! Πάθαμε! Γυρίσαμε και με όση δύναμη μας είχε απομείνει γίναμε καπνός! Την επόμενη μέρα ξανά πήγαμε στο σημείο εκείνο. Δεν υπήρχε πουθενά κινηματογράφος!
nΤα σκουλαρίκια της λαϊκής
Κάθε Κυριακή πήγαινα με τη φίλη μου στη λαϊκή του Πειραιά. Μου άρεσε απίστευτα να χαζεύω όλα αυτά τα άφθονα πράγματα με τις υπέροχες τιμές. Φρόντιζα να κρατάω πάντα ένα μικρό ποσό από το χαρτζιλίκι μου, ειδικά γι’αυτόν το σκοπό. Μια Κυριακή λοιπόν πήγα με ένα πεντοχίλιαρο (δεν είχαμε ακόμα ευρώ).Εκεί που χάζευα, σταμάτησα μπροστά σε ένα γέρο που είχε πράγματα απλωμένα σε ένα κόκκινο πανί. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι με τράβηξε και πήγα κοντά του. Είχε διάφορα πράγματα αλλά μου τράβηξαν το ενδιαφέρον ένα ζευγάρι πανέμορφα σκουλαρίκια με πέρλες . Ήταν σίγουρα πολύ παλιά. Αναρωτήθηκα αν τα λεφτά που είχα έφταναν….Τότε ο γέρος σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη μου, μου είπε να τα πάρω και ότι τα πουλούσε μόνο ένα πεντοχίλιαρο. Έτσι τα πήρα και έτρεξα κατευθείαν στη μητέρα μου να της τα δείξω! Εκείνη μόλις τα είδε πάγωσε! Τότε της διηγήθηκα όλη την ιστορία και την ρώτησα γιατί αντέδρασε έτσι. Μου εξήγησε ότι ακριβώς τα ίδια σκουλαρίκια φορούσε και η μητέρα της πάντα. Όταν πέθανε δεν τα βρήκε πουθενά, λες και τα είχε καταπιεί η γη! Τι να σας πω?!?!? Έπαθα! Περιττό να σας πω ότι τα φυλάω σαν τα μάτια μου! ποιος ξέρει μπορεί να είναι της γιαγιάς μου! Και ξέχασα να σας πω ότι τον γέρο δεν τον ξαναείδα!!!!
ΦΩΤΙΑ!
Το σαββατοκύριακο οι γονείς θα έλειπαν και έτσι οι φίλες μου, η Μαρία και η
Νάντια θα έρχονταν να κοιμηθούν στο σπίτι μου. Στο σαλόνι ανάψαμε τα κεράκια,
είδαμε μια ταινία στο βίντεο και αργά πέσαμε για ύπνο. Εγώ ήμουν, όμως πολύ
ανήσυχη. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά! Μετά από ατελείωτες σβούρες στο κρεβάτι
κατάφερα να κοιμηθώ. Ξαφνικά άκουσα κάτι. Άνοιξα τα μάτια μου, ησυχία
επικρατούσε παντού. απότομα άνοιξε το ραδιόφωνο και άκουσα μια φωνή να μου λέει:
‘Βέρα, γρήγορα! Φωτιά στο σαλόνι!’ και το ραδιόφωνο έκλεισε όσο γρήγορα είχε ανοίξει.
πετάχτηκα από το κρεβάτι μου, ξύπνησα της φίλες μου και πράγματι, μύριζε καπνός!
Τρέξαμε στο σαλόνι και είδαμε τις κουρτίνες να καίνε σαν λαμπάδες. Είχαμε ξεχάσει να
σβήσουμε τα κεράκια. Τις τράβηξα με όλη μου την δύναμη κάτω και έριξα μια κουβέρτα
από πάνω για να σβήσω τη φωτιά. Όταν είχε σβήσει και η τελευταία φλόγα κοιταχτήκαμε.
Τους είπα τι συνέβη με το ραδιόφωνο. Ακόμη αναρωτιόμαστε, ποια φωνή μας
προειδοποίησε εκείνο το βράδυ.
nΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ
n
Με μεγάλη αγωνία ετοίμαζα τα πράγματα μου για τις διακοπές. ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα για κάμπινγκ με την παρέα μου. Φτάνοντας στον προορισμό μας, στήσαμε της σκηνές μας. Ξέχασα να σας πω, πως το μέρος μας το είχε συστήσει ένας κύριος στο μετρό που καθόταν δίπλα μας και άκουσε πόσο προβληματισμένες ήμασταν για το που να πάμε. Κουρασμένες από το ταξίδι πέσαμε για ύπνο. Την νύχτα η Μαρία με σκούντηξε ‘ξύπνα, ακούω κάτι περίεργο ’είπε. Ξύπνησα και αφουγκράστηκα λίγα λεπτά. Ξαφνικά, στο τοίχωμα της σκηνής διαγράφτηκε μια λεπτή φιγούρα. τα μάτια ήταν 2 κόκκινες βούλες και με κοίταζαν επίμονα. Δεν μπορέσαμε ούτε αχ να πούμε. Άρχισα να ουρλιάζω, και η κολλητή μου το ίδιο. Με μιας πετάχτηκαν όλοι από της σκηνές τους να δουν τι έγινε. Η φιγούρα είχε εξαφανιστεί. ΄τρέμοντας είπαμε στους διπλανούς μας τι είχε συμβεί. Εκείνοι μας είπαν πως πριν από εκατό χρόνια είχε δολοφονηθεί ο νυχτοφύλακας του κάμπινγκ και οι παλιοί λένε, πως συνεχίζει να το φυλάει. Δεν χρειάζεται να σας πω, πως το πρωί φύγαμε άρον άρον και από τότε….διακοπές σε σκηνή τέλος!!!!
Κροατία- Sretan Bozic
